ne öğrendik bu yalnızlıktan:
i̇nsan gece tek başınaysa
iki paket sigara almalıdır.
son düzlükte kaybedilen onca dost
boğaza duran ayva
yüreğim elimde
son sürat gelen yağmur
kelimelerin çekirge sürüsü gibi
toplanışını seviyorum ben. çünkü,
"galiba birazdan bişi olacak" tır bu.
en geç iv. murat'tan beri devleti aliyye
insanların toplanmasından korkuyor.
bunun için hala kahvelerden
belirli günlerde taksimden
sivil polis eksik olmaz.
bizi fişlerken kdv de ekliyorlar mıdır acaba?
yürekler adımların sorumluluğu altında ezilir
inanç yalnızca "bir" anlama sahiptir
yeşil gözlü bir sevgilim oldu
elini bir defa tuttum
karşılıksız sevebiliyordum o zamanlar
ama az bulunan bir sevgi çeşidiymiş bu
o yüzden karaborsada satmış beni
beş paraya, hem de kdvsiz!
sol elimle de yazabilseydim bu satırları
çok da uzak olmayan yakın bir geçmişte
klorlu suya demlenen çay gibi
o çayın tadını getiremeyen iki şeker gibi
beni de atacaktınız bir kenara
o fişleri ben de gördüm:
"jale, bak bu jandarma."
zuhur eden şarapnellerden nasibini aldı
aklım, dönen dünya
geç kalmış adalet kadar yolu yarıladı
arkama yaslanıp
güneşin yeniden doğuşunu izlemek istiyorum.
kadrajlardan akan bulutlar
gömleğimden içeri giren rüzgar
kadranlardan geçen gençliğim
bir daha o anda yaşayamayacak olmanın eylemi
katran kadar akışkan
darda olan sırlarımıza yetişmekte.
tek bir söz arıyorum, ama iyi bir söz
işte gider gibi oluyorsun sahili yıkan yağmurun altında birden
askerlerin katıksız bir itaat ile ördüğü bir duvara doğru
üzerinde toprak rengi bir mont ve kısacık kesilmiş saçın
her şeyin savaştan içre.
beklemekten ziyade eylemden öte
gökyüzünü kaplayan masmavi, yeri
mekanik insanlarla doluşmuş bir beldeye, sürekli
sürekli bir koro gibi vücudun, her ayağını yere basışında titreyen matem gibi
hicret ediyorsun.
beni de alsana.
fakat nereye atsam adımlarımı kalabalık
çok fazla bir şey beklemez sakladığım uykularım
aldığım her dost yaşlı ve narin
aldığım nefes biraz toz duman ve kirli
sesimi çıkarsam anlamaz tavırlar
yorgun ve ölgün, anlamaktan uzak
muğlak bir sessiz uzaklardan
katlanmak bir yana senle olmaz
kırılsa bacaklarım sana koşarken
ölgün bakışlar, ölgün yolculuklar
gittiysem senden bunlar bana müstehak
daha fazlası kimsesiz bir ela göz
anlatmaktan yorulan nasırlar
ondan uzaklaştıkça artan merkezkaç kuvveti
uykum geldikçe gözlerime bakarım
siperin arkasında bir mermi sesi
saçlarından inen yaş benim paydam
hadi ağla da çay koyayım
konuştuktan sonra kendini dinleyen
ufuğu kaplayan bu bulutun maviliği
yeni doğan bir ruhun çığlığı
gerginlik biraz da arta kalan
bu narkotik özünde yolculuk nedenidir.
- abim be ya, yanındaki güzel için be güzel abim, asker çocuğum var, bi’ gül al ablama…
seninle göz göze gelmek hiç hoş değil çiçekçi çingene, zaten sana roman denmesini de anlamıyorum. benim bildiğim roman yazın türüdür, insana benzemez, çünkü bazı şeyler sadece moda sahilinde olur. bazı insanlar sevdikleri şarkıyı duyarlar ya, benim öyle bir kulağım olmadı hiç, kendime göre çalan. nereden koparıldığı belli olmayan gülleri severim, çorabımdaki deliğin ne zaman dikildiğini bile bilmiyorum.
-iyi tamam ver bi’ tane, en dikenlisinden…
kızlar vardı sevdiğim, gözleri normaldi, sanki yumruğu patlatsan moraracak gibi. annem hiçbirini ayırmadan kıskanırdı, ben beyaz tavşanın ardından koşarak evden çıkarken. tek istediğim görkemli bir zaferdi, vardığım self-servis geçit törenlerinden zevk alamadım. kimse beni suçlayamaz yan flüte inandığım için. üstü yeni cesetlerle örtülmeden kızı sahilden çıkarmalıyım, o da “ya vebaya son ya da sen de burada öleceksin!” demeli. bazı insanların arağnamesi pek güzeldir.
-hava bozmaya başladı, kalkalım…
bir görünüp bir silinen gölgeler vardı, oysa elektrik faturasını ödemişti belediye. üsküdar’ın istanbul’un hangi cânibine düştüğü hala (a’ların üzeri çizgili, kalp ameliyatı olan halamdan bahsetmiyorum) çok iyi bilinir, altı şişhane üstü tophane ruhların üzerine barış güvercinleri salınacak çıkmaz ayın son cumartesinde. hayır, ruhları göremiyorum. eser miktar çiğköfte baharatıyla sevdiğim kızın parmaklarını yiyeceğim bu akşam, her erkek annesini aramıyor milyonlarca kadın arasında, freud arkasını sıksın türkçe öğrensin.
-kocaman gözlerin var biliyor musun?
kültürümüzün kilit kişileri artık bir zahmet kapıları açmalı, devlet şeref madalyası verilenler yanımdaki i̇stanbulluya şarkı yapmalı, dedeme bunu datalarla ve cd-romla anlatmalı, gerekirse format çekilmeli, o da olmadı servise gönderilmeli. takvimlerdeki özlü sözleri fante yazacak bu sene. boğaz manzaralı evi olan bir kaplumbağa arkadaşım var.
schubert’in bitmeyen senfonisi artık bitsin, dokuz sekiz ritimden nefret ederim. viyana kapısı bana bir şey bir ifade etmiyor, ama yanan bir viyolinden en sıkıcı parçayı dinledim su altında. takunyaların tozlarının yükseldiği caminin dibinden geçtim, parası neyse verelim viyana’ya giden herkes romantik olmasın. lafı çok uzattım ama son bir şey daha: yanımdaki güzel benim için elindeki mendili yere atacak iken-
“büyük bir dalga moda sahilini yuttu, kayıp sayısı belirsiz ve hasar tespit çalışmalarına devam ediliyor. belediye başkanı müsterih olunması gerektiğini belirtti ve arama-kurtarma çalışmalarının başladığını kaydetti. yetkililerin yeni bir dalganın beklenmediğini söylemesine rağmen halkın huzursuzluğu dikkat çekmekte. çevredeki görgü tanıklarının olay sırasında duydukları dede efendi eseri sesinin ise nereden geldiği belirsizliğini koruyor"
oysa o da kabuklar tuttuğunu söyledi yaralarının; bir başkası sesini bile duymamasına rağmen. silah, neşter ve bir fırtına üzerindeki kızıllığı yaşıyor, o
zaman aynadaki yansımamı kim vuruyor?
ii
onu anlıyorum da, yağmuru ya da kendini kızıllıktan kendini aforoz etmesini anlayamadım bir türlü; bir bez kadar kesmek ve ihram gibi sarmak varken gökyüzünü bedenine. anlayamadığım çok şey var onda aslında: muhteşem bir sonda figüran olmaktansa kendi griliğini bir perde gibi çekmesini, beton binaların arasında yeşil diye bağırmasını ve ya yerden alıp bir nefes çektiği o izmariti, neyse.
gözlerinde hüküm sürmekte olan son fırtınanın habercisi olan halkalar. bu kadar sesli bakmamalıydım.
o halklar ki gözleri tanımlar, ve o gözler ki mahremi saklar.
iii
sadece hatırlamaya çalış... geçmişi; bir daha gelmeyeceğini bildiğin. tekrar o kente dal; geleceğe umutla bakan gözlerine karşıdan bak, çünkü kırmızı yanarken karşıya geçilmez. heyecanlandığında kalbinin nasıl attığını hatırla, çünkü artık sadece korku kalbinin atmasını sağlayabilir. o kentin en güzel anını hatırla. o ana geri dönüp aynı hataları tekrarlamak için, geçmişi değiştirip geleceği görebilmek, hayatının düğüm noktasını; kaybetmeyi göze alamayacaklarını düşün.
bulamayacaksın.
kaybetmekten korktuğun hayali ve kenti korumak için, hayali betonları delip nefes aldığını sandın, gücünün sadece bacaklarında ve kollarınla sınırlı olduğunu bilmeden, hataları tekrar tekrar yaptın. geriye sadece korku ve acı kaldı.
bu vasat melankolide, hayali bir kentin içindeki renkli bir düş olabilmenin gerçek acılarını. o düşe ihtiyacın yok muydu? hatta sen değil miydin, tüm yaşama nedeninin, düşünden çıkmayan bir çift ela göz olduğunu söyleyen? sen değil miydin geceleri, olmayan bir şairden, var olmayan bir meleği isteyen? hepsinin sonunda çıkmaz sokakları kabullenmeyip, o meleği bulduğuna inanan, kendi kabuğunda yaşayan?
gözlerini kapa ve uyumamaya çalış, rüyalarına dön ve özle, hatırlamaya çalış sadece, sonra bitmeyeceğine inandığın rüyaya dön. yeniden nefes al ve veremeye yemin et.
bu kenti unut, ondan daha önce çıkmadığın kadar yukarı çıkıp kurtul. sonra her şey bir anda tersine dönsün, seni oracıkta anılarınla öldürsün.
iv
senin çığlığına uyandım, hatırladım, saat on iki de son otobüs, haydarpaşa'ya, tam orada, gönlümden her saat başı kalkan her tren rayların üzerinden; sana gitmektedir, birtanem.
tam tamına üçüncü yaşımın on beşinci gününün altıncı saati düştüm somyadan, sağ elimi kırdım, o günden bu yana, yatık yazıyorum, biraz boynu bükük. ondan tamı tamına sekiz ay on yedi gün sonra, ayağımı kırdım, ama bu sefer suç kapı eşiğinindi, kimse beni dinlemedi, ben de aksak yazmaya başladım ondan sonra.
içinde film olmayan fotograf makinesi gibi hissediyorum kendimi, çalışır durumdayım fakat yeni bir şey ekleyemiyorum kendime.
bir öğrenci arkadaşım var, dibe vurup yeniden yükselecekmiş. buna da bir sürü öneri gelmiş, benle mahvet hayatını diye. kendisi biraz yakışıklıdır. işte onun hayat sevgisi. hayattan ne öğrendiysek nefret ederek, bir şeyleri yıkıp yeniden yaparak öğrendik. hayat bakanı olsam, bütün iyi insanları bu oyundan çıkartırdım. insan kazma olduktan sonra etrafında iyi insanlar olmasına gerek yok.
oysa hayat, cümle sonuna nokta yerine virgül atıp devam ettiğiniz bir şeydir. koymadığınız her nokta, bitiremediğiniz her şey biraz daha anlaşılmaz kılar sizi, kendi içinizde kördüğüm olursunuz. kısa ve net cümleli bir hikayeye benzemez çoğu kimsenin hayatı ve sırf bu yüzden başkalarını anlayamayız. kendini anlamadan ötekini anlayamayacağın gibi. "nefretinize sahip çıkın. nefretinizi yüzünüze gözünüze bulaştırmayın." demiş selman bayer. nefret kendini anlamlandırmanın en basit yoludur. sevdiklerin değil nefret ettiklerin sınırları belirler çünkü.
son olarak; acı ve nefret aynı kaynaktan beslenir: çocukluk. masumiyetini kaybedeceğini an, çocukluktan çıkarsın ve bu anında nefrete dönüşür dünyaya karşı. önce bu kırılma eşiği geçiliyor. nefret etmekle de bir şey olmadığını anladığında daha farklı kıylara yelken açıyorsun. artık gördüğün yerleri kör noktalarının fazlalığına göre sınıflandırıyorsun. örneğin ben bu son cümleyi beni inatla görmeyen apartman lambasının altında yazıyorum.
"kendini başkaları üzerinden tanımlamayan ve kendi şifre algısıyla kendini anlatan bir insan ancak yalnız olabilir." şair titizliğiyle yazılmış bir nesirden alıntı. muhtemelen şehirde yaşayan ve tanrıya inanmayan bir insan tarafından söylenmiş. belki de bu insan saten bir pijamayı fatura ederler diye rüyasında bile göremez. eskiden göz hakkı vardı, hatırıma geldi. cengiz han vardı bir de, yıktığı kütüphanelerle bir bölgenin hafızasını sıfırlayan.
anna karenina'yı okudum bugünlerde. hocam çıkıp özeti nedir bu kitabın dese, "bi tane kadın var. oralarda aşk filan gibi bir şeyler oluyor. sonra intihar ediyor." derim. hocamın neden vandan çıkıp geldiğini ve ya beni sorguya çektiğini düşünmem. tek bir cümleye tav olup olmadığını da bilmem. o da kapıdan çıkar gider zaten. bir kitabı alıp okuduğumda kendi kendine özet çıkarmak gibi bir huy geliştiren insanlar var, bunlar hocalarının nefeslerini yıllar yılı enselerinde hissediyorlar ve sırf bu yüzden kitap okumuyorlar. bir de okumanın sorumluluğunu hissedip, hayatı ırgalamaktan hayatı yaşamaya vakit bulamayan insanlar var.
bir kendisinden başkasına bölünemeyen rakamlar vardır, bir de kendisinden başkasına dönüşemeyen insanlar. dışında, dışında kaldığı bir dünya olan. içindeki sokağın içinde kaybolan sarhoş düşünce mahkumları. gözlerinin gördüğüyle yetinen ve kulaklarının duyduğunu sorgusuz sualsiz alıp kabul edenler var. bir de yaktığı sigaranın dumanı istanbulun siluetine katkıda bulunanlar var.
...ve kur'ân'ın dediği gibi: "ancak hakikate yönelen kimse tezekkür eder, başkası değil. -vemâ yetezekkeru illâ men yunîb." [mü'min, 40/13]
şimdi bana bir saat ve uzun doğum sancıları gerek.
kıpırdama yazıyorum:
hoşlandığım kız bana güzel bir yazı gönderdi. sevgisini değil kıymetini verdi, annemin uçan terliğini, babamın cam kül tablasını, arkadaşımın uzun iç çekişlerini, yıllar önce kaybettiğim kitabımı, sahip olmaya cesaret edemediklerimi, hep uzak olduğum o kıyıları okudum ben. okuduğum diğer yazılara benziyordu dışarıdan, okudukça arttı cümleler, uzadıkça uzadı ve ben sıkılınca bitti. ben hep uzar gider sanıyordum oysa, önsözler güzeldir çünkü, ama kitaplar yazılıyormuş böyle hikayelerle, geceleri ben ayaktayken yazarlar anlatım bozuklarını düzeltmeye çalışıyorlarmış, ama bitmiyormuş kitaplar, sabaha karşı lambalar kapanıyormuş. tam o anda biz sıkıntıdan patlıyormuşuz, o uzun paltolu aktörler, örümcek adamlar, huysuz polisler, uzun bakışmaların olduğu sahiller, denizde yolunu kaybeden palyaço balıkları hep, hep bundan aslında. her şeyi geçtim annem psikoloji için o ne be diyor, kabusların kıçının açık kalmasındadır, dua oku diyor, besmele çeksem olur mu diyorum, olmaz diyor, kapıyı kapatıyor annem. ama ben uyuyana kadar kapının dibinde bekliyor bazen de orada uyuyakalıyor biliyorum. işte böyle böyle, saklambaç oynarken bilinçaltımızı kaybediyoruz, okudukça hatırladığımızı zannediyoruz, eskileri geriye iterek. babam dedi ki, herkes bilinç altını kaybeder. siz de dua etmek yerine besmele çekebilirsiniz kabus gördüğünüzde, annem bir şey demez.
ne de olsa hoşlandığım kız da uzakta, annem de uzakta, siz de.
görmek istemediğin kabusları yaşıyorum gündüzleri. saat kulelerinden geliyorum zamanın hızlıca aktığı. sağ elimle yazıp sol elimle seni tutmaya çalışıyorum. sol elimi kessen bir sene daha yaşarım belki. ama bir kaplumbağa yüz sene yaşar aynı kabukta, biz her sene biraz daha eskitiyoruz, kelebekler ise bir günde tamamlıyorlar. ah en önemli yerinde çekip gitmesen şu konuşmanın...
bu gün neler öğrendik: herkes bilinç altını kaybedebilir, önemli olan doğruları söyledikçe burnumuzun kısalması.
koşmuyor ve ağlamıyor. oysa ağlaması için neler vermezdim. ''gözyaşı'' kadar güzel kelime az bulunur. sadece bana ait olması gerektiğini hissediyorum. karbonmonoksit dolu bulutlardan gir damlalar düşüyor, simsiyah asfalta. küfrediyorsak reyting yükselsin diyedir. biz başkasının arabasıyla hastaneye gitmeyiz. bizim her birinden gurur duyduğumuz yaralarımız vardır. bizim mahallenin sadece bir tane yolu vardır, gelen de giden de bellidir, düşeni görürüz, kaldırırız. yapacak bir şey yok, koşmasa da uzaklaşıyor. belki kendi iradesiyle gidiyor ama kendi iradesiyle ağlamadığına eminim. on parmak yazsam da düşüncelerime yetişemiyorum. birini çok ağlatmak günah mıdır? esnemek de ayrı bir hoşluktur fakat, kahvaltıdan sonraki sigara ayrıdır. aklımızda objektiflikten eser kalmamıştır, alabildiğince subjektifiz. bu arada mantı bir yemekti, kimleri beğenmezdi ve neyse ki hegelin bundan haberi bir hiçti. su gibi akamıyorum ama onun gibi dalgalanıyorum. televizyonlar dedkorkut masallarındaki tepegözlere benziyor, ah bir okumuz olsa da tek gözünü kanlar içinde bıraksak. solumak. sigaralar senin içindir. çayı buraya bırakın. keşke var olsaydın da simitin susamlarını dökseydin.
duman demişken, djarum black candır. lafın gelişi yani, gidişinden sorumlu değilim. yoksa ne alaka. gösterdiğim yere bak parmağıma değil.
vazgeçtim. parmağıma bakın. kendi iradesiyle parmağını kaldırabilenler bir adım öne çıksın.
adım gibi eminim ki, eğer imkanının olup da bin defa daha dünyaya gelseydin, bin defa daha dağlarda ölecektin.
bileğimdeki izler daha taze. sanki uyanmadan kalktım. o yüzden bana gidişini anlatmayın korkarım. kimilerine sevgi bahşetmişim onu gördüm, bir daha yapmayacam söz.
bir şehirde nefes almayı bilen nadir insanlardanım. evimden işime, işimden alış-veriş merkezlerine götüren yollarda saatlerce beklemekten keyif alıyorum. asfaltı seviyorum, çocukken asfalt yapılırken izlemesini de seviyorum. kaldırımdan inip asfalta ayağımı bastığımda zemin ayağımın altından kayacakmış gibi geliyor, kayan asfalt beni uzaklara götürecekmiş gibi geliyor. köyü şehre, şehri köye yakın eden toprakla çimenle karışan yolları da seviyorum, ucu bucağı görünmeyen ip gibi otobanlar kim bilir nereye gidiyor? vites değiştirmeden geçen giden otomobilleri düşünüyorum. ne kadar da rahatlar.
kimi kandırıyorum diye sormuyorum, asfaltı seviyorum.
zira bir fikir zihnine kodlanmış milyonları rencide eder, doğuracağı sonuçlar daha vahim olur.
ufak bir ek gerektiğinde, "asfaltı da sevmez insanlar, küfürü de, ama kişiler senin tarafında olduğuna küfrü seversin, memleket senin olduğunda asfaltı da seversin." sözü yeterlidir.
fakat ben onlarla da koştum zamanında, düştüklerinde kaldırdım. ben aslında biraz düşününce herkesi anlıyorum. ama bu, isteyerek yaptığım manasına gelmesin. yok öyle. üstelik şoför mahalli ciddiyet ister. sonra niye geçmişi kontrol ediyorsun deyince cevap veremiyorum, çok hırpalanıyorum, geceleri uyuyamıyorum. cevabını bilmediğimiz sorular sormayın kardeşim, böyle anlaşmamıştık. sıra sende dediler, biz de görevimizi yapalım dedik. alın sizin olsun mahalliniz. allah'ım yarabbim.
aşağıdakilerden hangisi yanlıştır diye soracaksın belki, yani tamam sakinleşeyim de, çok da hasta ziyaretine gitmemek lazım. biz hep mezar taşları için ağladık. ağlayınca taşlar temizleniyor dediler bize. elimizdekini bile elde edemiyoruz, çok ayıp oluyor niye niye bıçaklarımızı bilemiyoruz? kadınlar da hep aynı yani. kulluk sözleşmesinde ek bir madde arıyorum fakat sansür varmış, devlet sırrıymış o maddeler hep. ondan şey olmuyor. duvarda recm edilen tablolar var. bu rejim iki fırın daha ekmek yemeli. anlamadığımız alıntılarda uzak durmalıyız. bir manzara resmi, bir manzara olmadığı gibi, bir manzara da, kıyımdır çoğu zaman, kafanı kaldır artık.
polisler ve askerler aynı soydan gelmişlerdir. yalnızca onlar değil, tüm varoluş aynı özden gelmiştir. dolayısıyla böyle bir garip özdeşlik filan olur, militarizm hep olur, belki vicdan diye bir şey bile doğabilir. fakat onlara inanmak ne büyük kibirdir, ben daha yeni anlıyorum. ben pek çok şeyi daha yeni anlıyorum, gözlerim açıldı dediysem ışığı yeni algıladım diyedir, kızaran gözlerim vicdanım kendini iyi hissetsin diyedir.
elinde kötü silahları olan kötü kişilerin ülkesinde iyi birinin silahından çıkan iyi bir kurşunla tek seferde ölmek iyidir, en azından bunu başarabilmek gerek. nice kaliteli insan, toparlayamadığı cümlelerin altında kaldı, acı çekerek öldü.
allah'ım, ünlemler yetersiz kalıyor bazen.
kaderimde kelimesini kullananları tanıyorum acınası teslimiyetlerinden. anarşi toplumunu tam manasıyla yaşayamadığımdan bilemiyorum adrenalinin sınıra dayanmasını. ve eline kalem alıp birilerini yaralamakla bu işlerin yürümeyeceğini anladığımda henüz on beş yaşımın kışındaydım. protesto, senden büyüklere yapıldığında bir mana ifade etmiyordu oysa, canları isterlerse yapıyorlar çünkü.
antidepresanlar ve tam arkamda patlatılan poşetin şoku bir işe yaramaz. içi boş bedenler ancak tabutteyken saygı görüyor bu dünyada. bir gardırop insan bedeni, kullanmadığımız onca duyguyu, hayatımızdan silip attığımız insanları, ütüleyip insanlara gösterdiğimiz güleryüzü sakladığımız.
ne de muğlak bulutlar, her bakan farklı bir şey görüyor, kendi umudunu arıyor, hüznünü ona yükleyip rüzgarla sürüklenip gitmesini isteyeceği bir gemi tahayyül ediyor belki. çok yer, az kilo alır tipi insanlar var ama çok sever, az üzülür tipi insanlar görmedim hiç. kaplıyor katranı otoyollara makineler, sıcak ama insanı bunaltan bir buhar yükseliyor yeni yapılan otobanlardan.al pacino arıyoruz her yaralı yüzde, beyaz perdeyi hayatımıza uyarlamamızın imkansızlığını bile bile.
yardımın, ilk yardım dolaplarında değilde, sıcacık bir battaniye altında olduğu kışlar geçirdim ben. gerekiyor belki de sessiz sedasız uzaklaşmak güpegündüz, ufukta kayboluşunu izlettireceksin insanlara, bir karıncaya benzetecekler seni. kadıköydeyim, ruhsuz bir semtin, ruhsuz bir büfesinde, ruhsuz bir balığın içinde olduğu yarım ekmeği yiyorum, bir telgraf çekmeli. stop.
allah'ım, sana virgüllerle seslenemiyorum.
kaderim bu belki de demedim hiç, demeyeceğim inadına, bekleyeceğim kütüğün üzerinde karşıma bir keçi gelene kadar. bu kadar kolay bıkmamalı insan hayattan, daha yarısına gelmeden bitti şarjımız. sentimental kelimesinin az kullanılıyor olması, kırılgan kelimesinin daha vurucu olmasından belki, ama bunu bilmem bir şeyleri değiştirmiyor. ambargo sadece sınırlarda uygulanmıyor, bu gözler birbirine kalplerini yıllarca kapatmış insanlar gördü.
alternatif kelimesinin başına çorap ördüğü bir ben varımdır dünyada, bu kelimeyi bu kadar önemseyen başka biri daha bulamazsınız sevdiğim kız dışında. referans, kargaşanın başlangıcı, yapmanız gereken aramalar için geç kalmayın. potansiyel aldatıcılık var bir de, ne kadar ekmek o kadar köfte düsturuyla döner bu dünya. salvo asla bir çöküşü simgelemez, sadece elimdekini tek seferde senin üzerinde deniyorum demektir anlayana, güçsüzsen yıkılırsın. yok varın karşılığı değildir, sadece göremediğiniz ama aramak istemediğiniz zaman ağzınızdan istemsiz çıkar.
sadece çaresizliğinizin gözükmemesini istersin ama uyan artık, beklediğini istesen de vermeyecekler. klostrofobi kendi içinde de yalnız ve karanlıkta kalmaktır biraz, gözlerinizi açında ışık girsin içeri. hicran hayatının sonlarında olan ağlak bir kadın ismi olabilir pekala. tribülans anonsu gereksizdir, uçak düşse de bir şey yapamazsın, düşmese de, celladını daha yakından tanımak ölümünü kolaylaştıracak mı sanki? ve şok, tanıdığınızı sandığınız yabancıdan gelir.
cariyeler saba makamında hiç şarkı söylediler mi acaba, özlediler mi memleketlerini, çoğunluğu oluşturan sıradan biri olmayı neden bu kadar çabuk kabul ettiler? çekilmiş bir arabanın içinde uyama kayıtsızlığına sahip olmak, ucak olmayan bir gelecekte mümkün olmalı. yer altına inmek marifet olsaydı, fareler yerine biz yaşardık oralarda. cumburlop, çocukken popüler olan, sonradan unutulan, biraz da ıslak sonbahar.
allah'ım, noktalar için ne kadar şükretsem az sana.
kaderimi çok dert etmiyorum, başa gelen çekilir de demiyorum, sırası geleni yapıyorum. sen kadar olamadım dediğimde, karşımdakini aşalağılıyorum farkındasındır umarım. yazdın ve gittin, bir bomba bıraktın dünyaya patlamaya hazır, bunun hesabı sorulacak, bu iş burada bitmez.sen kaçıyorsun kovalanmak umuduyla arkana bakarak, göremediğin hendekler var koşu yolunda. bilirsin, kalem kullanmak zor gibidir, kurguladığın karakteri ilk kez öldürdüğünde, bir daha yazamayacak gibi olursun, ama korkma, öldürdükçe alışıyorsun.
kalbim, doktorlara emanet edilmeyecek kadar değerli, belki de bu yüzden karıştırıyorum şiir kitaplarını. oyuncak mı o baktığın diye seslendiğinde annem diğer odadan, kitap diye bağırmıştım sadece. ne, ne olduğu bilgisiyle yaratılıyor, ama insan, insan olduğunu çok çabuk unutuyor. kolayvazgeçmek eksi gibi gözükür çoğu kişinin gözüne, zararın neresinden değil, başından dönersen kardır, bilmiyor insanlar. kırılıyor belki de altımdaki fay hattı, belki de bir kaç saat sonra siyasi sürtüşmelerin geride kaldığı sokaklara ineceğiz pijamalarımızla.
deplasmandır sesini çok çıkarman gereken yer, daha fazla kişinin sesini bastırmak durumundasındır çünkü. bu dünya, durduğunuz yere bağlı olarak oynatabileceğiz bir yer. diyor ya öğretmenler günü gününe çalışın diye, soralım o zaman: koca servetlerin üzerinde oturmak için de günü gününe çalışmak gerekiyor mu hocam? albino bir insan, ona yönelen bir cadde dolusu insanın bakışlarını göğüslemek zorunda. şeyhim, sözün hikmeti ile tedavi mümkün mü?
plasebo, bilmeden kendi kendine güvenmek. yutturuyor ya birer birer lokmaları annem benim ağzıma, faydası olup olmayacağını bilmeden yiyorum, sırf büyümek için. bana sormadı kimse büyümek ister misin diye, ama sorsalar da isterdim, dünya sen büyük olunca daha da büyüyor, sınırlarını biliyorsun. depresif bir saat, belki de bir milisaniye geçiyor, göreceli olarak pek tabii. doktor ona ödediğim paranın satın aldığı sürenin dolduğunu söyleyip, beni kendimle baş başa bırakıyor:
allah'ım,
kaderimden şikâyetçi değilim, aksine bahtiyarım evrende bana da rol verdiğin için şahsen; allah'ım bizler senin falsolu kullarınız, n'olur bizden razı ol.
